دفتر کوچکی داشت که همیشه همراهش بود ودر هر فرصتی که برایش پیدا می شد آنها را زمزمه می کرد بیشتر اوقات این شعر را می خواند :خوشا جانی که جانانش حسین است                      

خوشا جانی که درمانش حسین است .   شور و سوز خاصی در حنجره زخمی اش بود وقتی می خواند می گریست و می گریاند سوختنش آنگونه بود که تصویر مظلومیت مولایش حضرت ابا عبدالله(ع) را می دید و آن چنان می سوخت که حرارت ناله هایش به جان آدمی می نشست ناله هایش بی صدا بود مانند شمعی که می سوزد آب میشود ولی صدایی ندارد هق هق ناله هایش صوتی نداشت و فقط می دیدی که ترنم حسین حسینش او را به خاک انداخته صورت بر خاک گذارده و شانه هایش تکان می خورد.شهید علی اصغر ارسنجانی اخلاص عجیبی داشت آن طور که میشد آن را در اعمال و رفتارش دید وقتی می گفت یا حسین کمتر شنونده ای بود که با این نغمه سوز و گدازش نگرید و نسوزد. تهجد و نماز شب ،مناجات و شب زنده داری از دیگر ویژگی های آن ذاکر اهل بیت(ع)بود.شهید علی اصغر ارسنجانی از مداحانی بود که در شعرو مرثیه خوانی اش هیچگونه تحریفی شنیده نمی شد کتاب های مقاتل را مطالعه می کرد و عین مطلب صحیح را یاداشت می کرد و آن را هنگام خواندن به مستمع خود ارائه می داد برای آنکه دیگران را بگریاند از دایره حقیقت بیرون نمی رفت اعتقاد داشت که حتی در مرثیه خوانی می بایست عزتمداری اهل بیت(ع)پیغمبر(ص)حفظ شود و با چنین نگرشی از خواندن اشعار بی محتوا و ضعیف و مغایر با شئونات حضرات معصومین(ع) پرهیزداشت او در طول سال های دفاع مقدس چندین بار مجروح شد دوران نقاهت چه در بیمارستان  و چه در منزل ذکر توسل داشت.سید ابوالفضل کاظمی که یکی از یاران همدلش بود چنین میگوید:"گردان میثم،گردان سینه سوخته های امام حسین(ع) بود و علی اصغر هم فرمانده گردان بود و هم مداح گردان" روحش شاد و با مولایش حضرت سیدالشهداء(ع) محشورباد. انشاءالله ما هم از رهروان حقیقی راه آنها باشیم .برای خشنودی روح امام(ره)وشهداء صلوات